خواستگار!

فکر کردن به خواستگارهایی که گاه و بی‌گاه حضورشان را فرو میکنند در سوراخ آسایش دختری که همیشه زندگی مشترک را عاشقانه می‌خواسته، وحشتناک است. برای دخترِ تنهایی که تلخی‌ عاشقانه‌های دور بی‌ثمرش را هنوز زیر زبان مزه مزه می‌کند، خستگی‌ دویدن و نرسیدن‌‌ به آرزوهای عاطفی‌اش را همچنان به دوش می‌کشد، درد است. خواستگار از نوع همه‌چی تمام‌ و عالی‌اش هم، سراسر شک و دودلی است برای دختری که نزدیک قله‌ی سالهای عمر است و نگران سرازیری‌ و تنهایی‌اش. وادارش می‌کند که بنشیند همه‌ی زندگی‌اش را بگذارد روبرویش، داشته‌ها و نداشته‌ها، آرمان‌‌ها، ایده‌آل‌ها، ناکامی‌ها، گذشته و آینده‌اش را دو دوتا چهارتا کند، که شاید این آدم ارزش فکر کردن داشته باشد! این موجودات عجیب، این خواستگار‌ها معادلات آدم را بهم می‌ریزند! آنجا که نمیدانی این مدل خواستن‌ها و جفت‌شدن‌ها معقول است یا نه! چیزی شبیه پوزخند به این فکر که انگار درب خانه را باز کرده باشی و نگاهی به کوچه و خیابان انداخته باشی، یکی از مردهای رهگذر که محو تماشایت میشوند یا حتی مرد جوان همسایه که آرزوی داشتن‌ت را همیشه در سر داشته را بکشی درون خانه، بکشی توی تخت‌خواب، زاد و ولد کنید و خلاص! همانجا که از خودت انتقاد می‌کنی، بنای لج‌بازی گذاشتن با زندگی و هر چه بادا باد گفتن مسخره‌ترین کار ممکن است… اتفاق‌ی که بخواهد گریبان‌گیر این دسته زندگی‌های مشترک بشود، براحتی گریبان یک زندگی با شروع عاشقانه را هم می‌گیرد… شاید گُل‌ی که آدمِ عاشقِ زندگی‌ات به سرت نزده، یک غریبه بتواند بزند! مثل فال حافظ است شاید، باید چشما‌نت را ببندی و انگشت اشاره‌ات را بکار بگیری! اما آخر تکلیف آن هندوانه‌ی سر بسته چه می‌شود، به هندوانه‌های سربسته هم چهار تا تلنگر می‌زنند تا صدای خوب و رسیده‌اش را بشنوند و بعد انتخاب کنند! خنده دار است! اصلا سوالی که پیش می‌آید این‌ست که اولین بار چه کسی زندگی دوتا آدم عاقل را با یک هندوانه‌ی زپرتی مقایسه کرد!
تنها ماندن میان این افکار پریشان‌ و ضد و نقیض، این دوراهی‌های ترس‌ناک زندگی حال آدم را خراب میکند…خراب‌تر از پیش…